سرآغاز

همه ی طبقات آسمان را گشته ام ،

در دل ستاره باران نیمه شبهای روشن و مهربان تابستان ،

بر جاده کهکشان تاخته ام ،

صحرای ابدیت را درنوردیده ام ،

بال در بال فرشتگان ،

در فضای پاک ملکوت شنا کرده ام ،

با همه ی الهه های زیبای آسمان ،

با همه ارواح جاویدی که در نیروانای روشن و بی وزش آرام یافته اند آشنا بوده ام .

از هر جا ، از هر یک یادی ، یادگاری ، برایت آورده ام .

از سیمای هر کدام زیباترین خط را ربوده ام ،

از اندام هر یک نازنین طرح را گرفته ام ، از هر گلی ، افقی ، دریایی ، آسمانی ، چشم اندازی ، رنگی دزدیده ام

و با دست و دامنی پر از خطها و رنگها و طرح های آن سوی این آسمان زمینی ،

از معراج نیمه شبان تنهایی ،

به دامان مهربان تو – ای دامن حریر مهتاب شبهای زندگی سیاه من – فرود آمده ام ،

نشسته ام تا آن ودیعه ها که از آسمانها آورده ام در دامن تو ریزم ...